Dzielnice m. st. Warszawy mają charakter jednostek pomocniczych gminy, którą zgodnie z ustawą jest Warszawa. Czym charakteryzuje się status prawny warszawskich dzielnic? Na czym polega ich specyfika? O tym w najnowszym artykule z cyklu „Samorządowe ABC”.
Podział terytorialny m. st. Warszawy ma charakter podziału pomocniczego posiadającego pięć zasadniczych cech (tak: S. Gajewski, Kształtowanie granic jednostek samorządu terytorialnego. Zagadnienia administracyjnoprawne, Warszawa 2016, s. 16-17):
fakultatywność, ponieważ jego dokonanie pozostaje w sferze uznania organów, na potrzeby których się go przeprowadza;
niesamoistność, ponieważ można go przeprowadzić wyłącznie w ramach jednostek zasadniczego podziału terytorialnego;
nietrwałość, ponieważ jego zmian dokonuje się za pomocą aktów normatywnych o niskiej pozycji w systemie źródeł prawa;
wielokryterialność, ponieważ do wyodrębniania jednostek podziału pomocniczego stosuje się wiele kryteriów o różnym charakterze, z reguły zbliżonych do stosowanych przy modelowaniu podziału zasadniczego;
niewyczerpujący charakter, ponieważ cała przestrzeń jednostki podziału zasadniczego nie musi zostać podzielona na jednostki pomocnicze.
Należy jednak na powyższą charakterystykę nałożyć dwie swoiste odrębności odnoszące się stricte do dzielnic m. st. Warszawy. Po pierwsze, utworzenie dzielnic m. st. Warszawy jest obowiązkowe co wynika z ustawy. Po drugie, podział m. st. Warszawy ma charakter wyczerpujący, co oznacza, że cały obszar miasta podlega podziałowi na jednostki pomocnicze.
Warszawa dzieli się aktualnie na 18. Dzielnic (kolejność alfabetyczna):
Bemowo,
Białołęka,
Bielany,
Mokotów,
Ochota,
Praga Południe,
Praga Północ,
Rembertów,
Śródmieście,
Targówek,
Ursus,
Ursynów,
Wawer,
Wesoła,
Wilanów,
Włochy,
Wola,
Żoliborz.