Tylko ten człowiek wart nazwy człowieka, który ma pewne przekonania i potrafi je bez względu na skutki wyznawać czynem." – stwierdził marszałek Piłsudski. Po czasach "miałkości" politycznej, która była rezultatem grubej kreski i po katastrofie smoleńskiej przyszedł czas na polaryzację przekonań i twarde deklaracje historyczne - "tak, tak - nie, nie".
Szczególnie istotnym stało się odkłamanie komunistycznej narracji, zwłaszcza tej dotyczącej "bandytów" i "ofiar" tudzież zajęcie jasnego stanowiska w sprawie krzywd wyrządzonych obywatelom polskim wskutek II wojny światowej.
Dlatego cały sektor kultury i edukacja na temat dziejów Polski (zwłaszcza XX i XXI w.) wymagały przekierunkowania na tor prawdy historycznej, której brak do tej pory odbija się czkawką w kinematografii, sztuce i … w mentalności Polaków.
Kim jest człowiek, który podjął się funkcji „managera” polskiej kultury? Przedstawiamy sylwetkę i biografię profesora Glińskiego w ogromnym skrócie.
Piotr Tadeusz Gliński - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz przewodniczący Komitetu ds. Pożytku Publicznego. Profesor socjologii i magister ekonomii – habilitował się także w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Był wykładowcą akademickim, a w latach 2005-2011 przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Od 2014 r. – piastuje funkcję przewodniczego Rady Programowej Prawa i Sprawiedliwości.
Urodził się 20 kwietnia 1954 roku w Warszawie w rodzinie o chlubnych tradycjach patriotycznych – pradziadek, Józef Gliński był powstańcem styczniowym, a mama – Marta Alicja Glińska – działała jako sanitariuszka w batalionie „Zośka” Armii Krajowej podczas powstania warszawskiego.
On sam w okresie PRL-u był zaangażowany w opozycję demokratyczną i NSZZ „Solidarność”, a począwszy od lat 80-tych działał aktywnie w pracach organizacji pozarządowych. Warto wspomnieć, że po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował strajk pracowników PAN, a w grudniu 1981 został zatrzymany za udział w akcji protestacyjnej, za co ukarano go grzywną. W tamtym okresie odczuł „na własnej skórze” represje komunistów, gdy na kilka lat został pozbawiony możliwości wykonywania pracy naukowej, co zmusiło go do pracy jako robotnik.
W młodości aktywnie udzielał się także na planie filmowym – pracował jako kaskader, m.in. przy realizacji serialu "Polskie drogi" i filmu "Przepraszam, czy tu biją?". Przez długi czas trenował judo.
W drugiej połowie lat 90-tych kandydował do Sejmu w ramach Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych z listy UW. Był współzałożycielem i wieloletnim członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia KLON/JAWOR oraz współzałożycielem i wieloletnim członkiem komisji rewizyjnej oraz członkiem stowarzyszenia Akademii Rozwoju Filantropii w Polsce.
W 2009 roku został powołany przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w skład Narodowej Rady Rozwoju jako członek Zespołu Koordynacyjnego. W tym samym roku otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej, a dwa lata później – za zasługi w działalności na rzecz budowania społeczeństwa obywatelskiego i osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od 2015 roku – poseł na Sejm VIII i IX kadencji, w a latach 2015–2023 wiceprezes Rady Ministrów. Począwszy od lat 2015–2020 oraz od 2021 piastuje funkcję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (w latach 2020–2021 – Minister Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu). Od 2017 przewodniczący Komitetu do spraw Pożytku Publicznego, od 2019 – przewodniczący Komitetu Społecznego Rady Ministrów.